Peter Hein urodził się w lutym 1939 r. w Holandii. Jego rodzice, Netta i Paul Hein, byli niemieckimi Żydami, którzy uciekli do Holandii w 1933 r., kilka miesięcy po dojściu Hitlera do władzy...
Peter Hein
Peter Hein urodził się w lutym 1939 r. w Holandii. Jego rodzice, Netta i Paul Hein, byli niemieckimi Żydami, którzy uciekli do Holandii w 1933 r., kilka miesięcy po dojściu Hitlera do władzy. Jedną z bezpośrednich przyczyn wyjazdu było to, że Paul (ze względu na swoje pochodzenie) został zaatakowany i ciężko pobity przez grupę dawnych kolegów. W pierwszych latach po zajęciu Holandii przez nazistów w 1940 r. rodzina Hein była chroniona przed deportacją ze względu na ciężką gruźlicę Netty. W połowie kwietnia 1943 r. Paul i Netta postanowili rozdzielilć się z Peterem, ich czteroletnim synem, i zaczęli się ukrywać. Przez następne dwa lata ukrywali się w dwunastu różnych kryjówkach i dzięki wielkiej odwadze i szczęściu udało im się uniknąć schwytania. Peter był przewożony z jednej kryjówki do drugiej. Zmieniono mu imię i wygląd. Aby ukryć jego prawdziwą tożsamość, stworzono historię o tym, że jest synem holenderskich osadników z Indii Zachodnich (wówczas kolonii holenderskiej), którzy odesłali go do Holandii. Kiedy po wyzwoleniu Holandii w maju 1945 r. Peter spotkał się w końcu ze swoimi rodzicami, nie rozpoznał ich. Zjednoczona rodzina Hein osiedliła się po wojnie w Utrechcie.
Peter został lekarzem, docentem i starszym wykładowcą położnictwa i ginekologii na Uniwersytecie w Nijmegen, ożenił się z Hannah i miał troje dzieci. Ponad 40 lat po wojnie pogrążył się w ciężkiej depresji, będącej konsekwencją traumatycznych przeżyć z dzieciństwa. W końcu przezwyciężył depresję i dziś zajmuje się podtrzymywaniem pamięci o losie Żydów w czasie II wojny światowej w Holandii oraz upowszechnianiem wiedzy o Holokauście. Gościnnie wygłasza w całym kraju wykłady na te tematy oraz na temat wpływu traumy wojennej na jego i kolejne pokolenia. Jego trzy książki i opowiadania zostały opublikowane w najlepszych holenderskich wydawnictwach. Jest również profesjonalnym rzeźbiarzem rzeźb z brązu, wystawiającym swoje dzieła kilka razy w roku w znanych galeriach.
Jego syn, David Hein, jest szefem Biura Obrony w Specjalnej Izbie Sądowej Kosowa (KSC), którego zadaniem jest orzekanie w sprawach dotyczących zbrodni międzynarodowych popełnionych w Kosowie przed, w trakcie i po wojnie.
Książki Petera:
The sixth year (2014) to opowieść o nierealnym i zagmatwanym świecie siedmioletniego żydowskiego chłopca Petera Heina, który w czasie II wojny światowej bez rodziców wędruje z kryjówki do kryjówki. Czy rozumie coś z tego, co mu się przydarzyło? Co było nie tak z jego ciemnymi oczami i czarnymi włosami? W 1945 r. wojna się skończyła, ale lata powojenne są równie trudne. Członkowie rodziny zginęli, nie ma pieniędzy, a życie trzeba zacząć od nowa. Rodzice są dla niego obcymi ludźmi. Czuje się, jakby znowu się ukrywał. W ksiażce “The sixth year” Peter Hein w imponujący sposób pokazuje, jaki wpływ na dzieci ma wojna.
The people in hiding (2014) ) – Ukrywanie się rodziców Petera Heina, pod dwunastoma adresami, okazuje się jedną długą historią zdrady i ucieczki, wędrówki, rozpaczy, głodu, zimna i znów zdrady. Autor natrafił też na nieujawnioną sprawę: jego rodzice zostali oskarżeni o zdradę kryjówki, w której zginęły cztery osoby. Po wojnie matka Petera Heina mówiła tylko o wojnie, natomiast ojciec unikał tego tematu. Hein chciał wyjaśnić całą historię swoich rodziców i przeprowadził z nimi wywiad. W książce „De onderduikers” Hein opowiada fascynującą historię swoich ukrywających się rodziców i wyrusza na poszukiwanie prawdziwego zdrajcy.
My Father’s War
Krótkometrażowy film animowany My Father’s War, wyprodukowany przez Humanity in Action, przedstawia historię Petera i jego syna Davida. Jako żydowskie dziecko w Holandii w latach 40. ubiegłego wieku Peter został oddzielony od rodziców i przenoszony z jednej kryjówki do drugiej, aby uniknąć deportacji. Udając szkarlatynę, by uniknąć nazistowskiej obławy, a także doznając kalekich obrażeń podczas bombardowania, Peterowi cudem udaje się przeżyć. W filmie pokazano także losy rodziców Petera, którzy musieli uciekać, gdy ich kryjówki zostały odkryte przez niemieckie wojska i holenderskich kolaborantów. Pod koniec wojny, kiedy Peter i jego rodzice wreszcie się spotkali, Peter nie potrafił ich nawet rozpoznać. Dla syna Petera, Davida, wojenne opowieści ojca brzmiały kiedyś bardzo ekscytująco i jako dziecko David tęskni za możliwością przeżycia podobnej radości. David nie zdawał sobie sprawy z tego, że choć fizyczne obrażenia ojca zagoiły się, to głęboki uraz psychiczny pozostał. W końcu zdrowie psychiczne Petera załamało się pod ciężarem wspomnień. Film ukazuje dziedziczną traumę Holokaustu: głębokie rany emocjonalne przodków przekazywane dzieciom i wnukom. Załamanie psychiczne Petera odciska piętno na dzieciństwie Davida. Ostatecznie to doświadczenie inspiruje Davida do rozpoczęcia kariery w ściganiu zbrodniarzy wojennych. My Father’s War to międzypokoleniowa rozmowa, której echo rozbrzmiewa na przestrzeni dziesięcioleci.
taken from https://www.geni.com/people/Jeanette-Netta-Jacobs/4177145865920010355
taken from https://www.emden.de/kultur/stolpersteine/opfer-in-emden-biografien
Holandia – Żydzi w czasie wojny
Gdy w 1933 r. Hitler doszedł do władzy w Niemczech, wielu Niemców uciekło do Holandii. W 1939 r. w Westerbork utworzono centralny obóz internowania dla osób nielegalnie wjeżdżających do kraju. Wkrótce po wybuchu II wojny światowej, w tym samym roku, do Holandii przybyło około 34 000 uchodźców.
Niemcy zaatakowały Holandię 10 maja 1940 r.; cztery dni później armia holenderska poddała się. Hitler wkrótce nakazał utworzenie niemieckiej administracji cywilnej. W tym czasie w Holandii mieszkało 140 000 Żydów; 75 000 mieszkało w Amsterdamie, a 15 000 stanowili Żydzi niemieccy, którzy uciekli do Holandii, wierząc, że pozostanie ona krajem neutralnym, tak jak to miało miejsce w czasie pierwszej wojny światowej. Jesienią 1940 r. rozpoczęto serię działań dyskryminujących Żydów. We wrześniu zamknięto żydowskie gazety, a w listopadzie zwolniono wszystkich żydowskich urzędników państwowych. Wkrótce Niemcy rozpoczęli „aryzację”, nakazując wszystkim żydowskim właścicielom firm zarejestrowanie ich przedsiębiorstw. Latem 1941 r. Żydom zakazano wstępu do miejsc publicznych, wprowadzono godzinę policyjną i ograniczenia w podróżowaniu. Żydzi zostali wyrzuceni ze szkół i uniwersytetów, a ich dzieła sztuki i mienie zostały skonfiskowane i rozgrabione. W zimie Niemcy otworzyli obozy pracy przymusowej. W kwietniu 1942 r. wprowadzono obowiązek noszenia przez Żydów żółtej gwiazdy na ubraniu..
Latem 1942 r. rozpoczęły się deportacje. Żydów wywożono do Westerbork, a stamtąd do Auschwitz i Sobiboru. Spontanicznie i sporadycznie powstawały nieliczne holenderskie grupy ratunkowe studentów i środowisk kościelnych, które pomagały w szukaniu schronienia dla Żydów, zwłaszcza dla dzieci. Sytuacja stała się bardziej niebezpieczna po wrześniu 1942 r., kiedy to utworzono specjalne jednostki złożone z holenderskich kolaborantów, które rozpoczęły wyszukiwanie ukrywających się Żydów.
Do kwietnia 1943 r. Żydom wolno było mieszkać tylko w Amsterdamie, w obozach Vught i Westerbork. Zorganizowany i centralnie koordynowany holenderski ruch oporu powstał w tym samym roku, kiedy Niemcy zaczęli wcielać Holendrów do pracy przymusowej. W tym czasie większość Żydów została już deportowana. Ostatni transport opuścił Holandię we wrześniu 1944 r. Do tego czasu do obozów zagłady wywieziono w sumie 107 000 Żydów. Tylko 5 000 z nich powróciło po wojnie. Ponad 75% holenderskich Żydów zginęło w czasie Holokaustu.
Około 25 000 holenderskich Żydów udało się ukryć po nakazie zgłoszenia się do pracy przymusowej lub deportacji; około jedna trzecia z nich została ostatecznie odnaleziona przez Niemców, głównie dzięki pomocy lokalnych informatorów. Wielu Żydom pomagali nieżydowscy Holendrzy i Holenderki – pomagali i pomagały w przenoszeniu się z kryjówki do kryjówki, dostarczano żywność, kartki żywnościowe i fałszywe dokumenty. Wszystkim tym, którzy pomagali Żydom, groziła deportacja do obozów koncentracyjnych.
Wiele dzieci ukrywano także u rodzin nieżydowskich; w sumie opiekę zyskało 4500 dzieci, z których tylko kilkoro zostało odkrytych przez Niemców.
(Na podstawie Shoah Resource Center, The International School for Holocaust Studies oraz Yad Vashem)
Prześladowanie
Na tym etapie ofiary są zmuszane do życia w gettach, deportowane do obozów koncentracyjnych, na pustynię, do dżungli lub są przetrzymywane na ograniczonym terenie. Ofiary są systematycznie pozbawiane wszelkich praw, torturowane i deportowane. Rozpoczynają się masowe mordy. Sprawcy bacznie obserwują, czy ich działania wywołają silną reakcję międzynarodowej opinii publicznej. Jeśli nie ma takiej reakcji, sprawcy wiedzą, że mogą bezkarnie kontynuować zaplanowane ludobójstwo na oczach biernych świadków. Aby nie dopuścić do tego etapu konieczna jest międzynarodowa interwencja zbrojna, jeśli możliwe jest zmobilizowanie poparcia supermocarstw, regionalnych sojuszy, Rady Bezpieczeństwa ONZ czy Zgromadzenia Ogólnego ONZ. Niezbędna jest także pomoc humanitarna ze strony ONZ lub innych organizacji.
Jak historia tej osoby jest powiązana z opisywanym etapem?
Rodzina Petera uciekła z Niemiec, gdy prześladowania i szykany wobec Żydów stały się częstsze i bardziej dotkliwe. Ojciec Petera doświadczył tego osobiście. Został zaatakowany i ciężko pobity przez antysemicki tłum złożony z jego dawnych kolegów.
Do 1943 r. większość holenderskich Żydów, którzy byli mniej świadomi zagrożenia niż Żydzi, którzy uciekli z Niemiec i Europy Wschodniej, została deportowana do obozów koncentracyjnych, a stamtąd do obozów zagłady w Auschwitz-Birkenau i Sobiborze. W obliczu grożącej deportacji rodzice Petera musieli podjąć najtrudniejszą decyzję o ukryciu się i rozdzieleniu ze swoim małym synkiem. W ukryciu wszyscy troje cierpieli głód i choroby, a tkaże byli narażeni na zdradę ze strony holenderskich kolaborantów.
Milczenie większości społeczeństwa holenderskiego i kolaboracja holenderskiego aparatu państwowego umożliwiły rozwój prześladowań w Holandii, w wyniku których zamordowano 75% Żydów – najwięcej w Europie Zachodniej.